این رسم ها وقتی پیدا شد، که انسان اولیه گمان می کرد که روح یا جان هر کس به شکل هوا یا در نفس اوست و در درون کاسه سرش جا دارد. به همین علت "عطسه" ممکن است این روح را برای مدتی کوتاه یا برای همیشه از کاسه سر عطسه کننده بیرون نماید، مگر اینکه خداوند مانع شد. جمله "عافیت باشد" در حقیقت یک نوع دعای توسل به خداوند بوده است که جلوی بیرون رانده شدن روح را بگیرد. عده ای از مردم در برابر عطسه کننده سر فرود می آوردند و با این کار می خواستند بگویند:" امیدوارم روحت از بدنت نگریزد."
اما بعضی از کارشناسان بر این باورند که گفتن جمله عافیت باشد نشانه خرافه نیست. این صاحب نظرها اظهار می دارند که این رسم از زمانی آغاز گردید که بیماری طاعون سراسر آتن را فراگرفته بود و عطسه معمولا نخستین نشانه ابتلای انسان به طاعون محسوب می شد. رومی ها این رسم را با خودشان به بریتانیا بردند و در میان ساکنان اولیه آنجا رواج دادند. وقتی هم که مردم بریتانیا به طاعون مبتلا شدند، جمله "عافیت باشد" را درست به همان منظوری که آتنی ها به کار برده بودند، به زبان می آورند.
البته در مورد "عطسه" خرافات بسیار زیاد دیگری هم وجود دارد که در میان مردم بسیار رواج داشت و آن را با جمله "صبر آمد" بیان می نمایند. به عنوان مثال، عده ای می گویند ممکن است حوادثی برای عطسه کننده رخ بدهد و به همین علت، وی باید مدت کوتاهی صبر کند.
