پژوهش های پیشین نشان داده که انسان نمی تواند بطور عادی خاطرات پیش از سن دو یا سه سالگی خود را بیاد بیاورد و تنها تکه های کوچکی از خاطرات که بین سنین سه تا هفت سالگی اتفاق افتاده، در ذهن باقی می ماند توضیح این پدیده از کمرنگ شدن حافظه در طول زمان تا ارتباط شکل گیری حافظه با رشد کلامی متنوع بوده است.این در حالیست که محققان کانادایی بر این باورند که نظریه آنها محتمل تر است البته مزایایی در بیاد نیاوردن تمام جزئیات کودکی وجود دارد. برای مثال کودک دو ساله آنها اخیرا در پی خاموش شدن چراغ ها در زمان فوت کردن شمعهای کیک تولدش به گریه افتاده بود و به گفته آنها این خاطره در صورت باقی ماندن در ذهن فرد می تواند آزاردهنده باشد.
