این بیماری با یک ضعف عضلانی آغاز می شود: زمانی که نورون ها (سلول های عصبی) به علت بیماری ALS شروع به مردن می کنند، معمولا اولین علامت، ضعف عضلات است. این ضعف عضلانی می تواند در هر جای بدن فرد مبتلا خود را نشان دهد، اما معمولا اولین بار خود را در دست ها، پاها و یا دهان نشان خواهد داد.
ممکن است فرد متوجه شود که دیگر قادر نیست پاهای خود را به خوبی بلند کند و یا در حرکت دچار اشکال شود. برخی دیگر ممکن است با دست هایشان مشکل پیدا کنند، مثلا نتوانند کلید را در قفل قرار دهند. مشکلات صحبت کردن و یا بیان کلمات نیز از اولین علائم بیماری ALS محسوب می شوند. در هر فرد مبتلا، این ضعف ماهیچه ای بدتر شده و به سایر بخش های بدن فرد گسترش پیدا می کند.
این بیماری با درد همراه نیست:
کاهش حجم ماهیچه و کارایی آن که بیماران مبتلا به ALS به آن دچارند، دردناک نیست. برخی افراد ممکن است ناراحتی را در زمانی که نمی توانند بدن خود را حرکت دهند تجربه نمایند و یا تمام روز بر روی ویلچر و یا در رختخواب باشند. اما ALSبه ندرت با درد همراه است. اما بیماری ALS تقریبا همیشه کشنده است
در نوع پیش رونده ی این بیماری، اغلب بیماران عملکرد حرکتی شان را سریعا از دست می دهند که در نهایت به مشکلات غذا خوردن و تنفس منجر می شود.
هیچ درمانی برایALS وجود ندارد. تنها یک داروی مخدر تاییدشده توسط سازمان غذا و دارو وجود دارد که می تواند طول عمر را تا به طور متوسط تا سه ماه ارتقا دهد. تمام گزینه های درمانی دیگر شامل مراقبت "تسکینی" برای کمک به فرد برای مقابله با نشانه های بیماری است. اما درمان فرد تسکین بخش نیست و یا موجب کاهش سرعت پیشرفت این علائم نمی شود.
