تذکره به معنی یادداشت یادگار و کتابی که احوال شعرا در آن آورده شده است می باشد.
در زمان صفویه در ایران با توجه به اینکه این کلمه به معنی یادداشت و یادآوری مورد استفاده قرار می گرفته به کلیه ی کتبی که در شرح حال شعرا، درباریان،فلاسفه و عرفا نوشته می شد تذکره او می نامیدند.
تذکره نویس علاوه بر معرفی فرد و اشعار او گاها نقدهایی را در مورد اشعار و آثار تذکره شونده می نوشت.
معتبرترین و جامع و قدیمیترین آنها تذکره لباب الالباب نوشته نورالدین محمد عوفی است که از آن زمان به بعد تذکره نویسی بسیار مرسوم و باب شد.
