تقریبا 20 تا 30 سال پس از ظهور بیماری هانتینگتون (huntington disease) یا HD به نظر می رسد که انهدام سلول منجر به مرگ بیمار به علت عفونت، ذات الریه و یا برخی از عوارض دیگر این بیماری می شود. اولین نشانه بیماری در گانگلیون (توده ای متراکم از سلول های عصبی) بازال مغز رخ می دهد که به ژن جهش یافته گره خورده است.
نشانه های جسمانی:
در برخی از افراد مبتلا به HD، این بیماری اولین بار با تیک های کوچک و یا حرکات غیرارادی آشکار می شود. بسیاری از بیماران از آن آگاه نیستند و گاهی دوستان و یا خانواده متوجه می شوند که برای مثال انگشتان شان مدام حرکت می کنند. راه رفتن ناپایدار، لکنت زبان و جنبش های ناهماهنگ از علائم رایج بیماری است.
نشانه های شناختی:
دسته دوم از علائم شامل تفکر مه آلود است. کارهای چند وظیفه ای یا فرایندهای چند مرحله ای برای بیمار سخت می شوند. آن ها با کارهای سرعتی نیز مشکل پیدا می کنند و احساس می کنند که سرعت شان رو به کاهش است. معمولا فرد بیشتر این مشکلات فکری را تجربه می کند.
نشانه های روانی:
هانتینگتون تقریبا همیشه یک بیماری ارثی است. اگر پدر و مادر یا پدربزرگ و مادر بزرگ شما این بیماری را داشته باشند، شما نیز در معرض خطر خواهید بود. آزمایش ژنتیک می تواند به شما بگوید که آیا ژن جهش یافته این بیماری را حمل می کنید یا خیر
افسردگی و تحریک پذیری ناشی از HD ممکن است بر روی خلق و خوی یا رفتار بیمار تاثیر بگذارد. تغییرات شخصیتی و یا تشدید خصیصه هایی که فرد بیمار در زندگی خود داشته است را می بینید. با کمال تعجب، این علائم روانی معمولا به طور جداگانه از نشانه های شناختی و یا جسمانی قرار دارند.
در نهایت همه این علائم ظهور می کنند، اما گاهی اوقات می تواند 10 سال طول بکشد. اما در اوایل دوره ی بیماری اغلب علائم خاص و مربوط به یکی از این دسته ها را می بینیم.
