آفتاب زیاد از حد می‌تواند بسیار مضر باشد. به همین علت است که کرم ضد آفتاب اختراع شد. هدف از اختراع کرم ضد آفتاب، محافظت از بدن در مقابل اشعه ماوراءبنفش نور خورشید بود که تاثیرات مخرب زیادی دارد، تاثیراتی مثل لکه‌های پوستی، آفتاب سوختگی، پیری پوست و افزایش احتمال ابتلا به سرطان پوست را دارا می باشد.
این اشعه‌ها بر اساس تفاوت طول موجشان به چند نوع تقسیم می‌شوند؛ مثل اشعه «یو وی آ» و «یو وی بی» که هر کدام بسته به میزان جذب رنگ سازهای پوست (بخش مولکولی که باعث ایجاد رنگ پوست ما می‌شود) تاثیر متفاوتی بر پوست دارد. دو رنگ ساز اولیه پوست «هموگلوبین» و «ملانین» هستند که هموگلوبین در سلول‌های خونی ما وجود دارد و ملانین رنگ دانه های پوست ما را به وجود می‌آورد. همه ما می‌دانیم که اشعه یو وی آ باعث ایجاد سوختگی در پوست می‌شود. نقش اشعه یو وی آ را کمتر کسی می‌داند و به نظر می‌رسد که علت تیره شدن پوست، ابتلا به سرطان و پیری پوست باشد.
همهضدآفتاب ها از نظر توانایی محافظت کنندگی در برابر آفتاب و جلوگیری از آفتاب سوختگی یا همان اس پی اف (SPF) مورد بررسی و آزمایش قرار می‌گیرند. در واقع این نوعی سنجش مقاومت و محافظت است که کرم ضد آفتاب بایستی قبل از بروز آفتاب سوختگی در برابر اشعه یو وی بی از خود نشان دهد.
اما حتی اگر آفتاب سوخته هم نشوید باز هم به ضد آفتاب نیاز دارید. مگر اینکه در غار زندگی کنید تا از تاثیرات نور خورشید بر پوستتان ایمن بمانید. درست است که افرادی که پوست تیره ای دارند یا آنهایی که به راحتی برنزه می شوند در مقابل آفتاب سوختگی مقاوم تر هستند اما پوست آنها نیز در مقابل اشعه یو وی آ آسیب پذیر است.
