همه ما به نوعی استرس را تجربه می کنیم و اجتناب ناپذیر است. زندگی قابل پیش بینی نیست و بستگی به نگرش ما به زندگی، استرس می تواند آزاردهنده یا نابودکننده باشد. معمولاً در کوتاه مدت، استرس می تواند حس‌گرهای اشتها در مغز را خاموش کند. هیپوتالاموس مغز ما هورمونی به نام کورتیکوتروپین ترشح می کند که احساس گرسنگی را متوقف می نماید. ضمناً مغز ما به غدد فوق کلیوی دستور می دهد که شروع به ترشح آدرنالین کنند، که برانگیزاننده واکنش " جنگ و گریز " می باشد و خوردن را به تعویق می اندازد.
مشکل از اینجا شروع می شود که استرس ادامه پیدا کرده و مزمن می شود، چون کاری برای مبارزه و کنترل آن انجام نداده ایم. وقتی چنین حالتی پیش می آید، غدد فوق کلیدی هورمون دیگری به نام کورتیزول ترشح می کنند که شاید آن را به عنوان هورمون "چربی شکم" بشناسید.
وقتی استرس فروکش می کند کورتیزول هم باید پایین بیاید اما گاهی بدن در این تغییر (افزایش و کاهش) دچار اختلال شده و به افزایش این هورمون استروئیدی ادامه می دهد. هرچند بدن به کورتیزول نیاز دارد اما تولید زیاد این هورمون در درازمدت عوارض بسیار خطرناکی دارد؛ توانایی عملکرد سیستم ایمنی افت کرده و سیستم گوارش، سیستم ترمیم و حتی فرایند رشد هم تحت تأثیر قرار می گیرد. به دلیل اینکه کورتیزول با مغز در ارتباط است، بر خلق و خو، انگیزه و واکنش های زمان ترس هم اثر می گذارد.
استرس، چربی و قند: یک مثلت خطرناک!
مطالعات زیادی نشان می دهند استرس نه تنها بر اشتها اثر می گذارد بلکه نوع غذایی که انتخاب می کنید نیز تحت الشعاع است. پژوهش ها می گویند وقتی افراد استرس دارند ذائقه شان تغییر کرده و انتخاب های ناسالم غذایی دارند.
وقتی غذاهای پرقند و پرچرب می خوریم، این غذاها بر بخشی از مغز که تولید کننده و پردازش کننده استرس و هر احساس مرتبط دیگری است اثر می گذارند. به عبارتی، این خوراکی ها با تأثیرات هیجانی استرس ناهمسو شده و در نتیجه این غذاها عادی می شوند و فرد وقتی استرس دارد ناخودآگاه به سمت این جور خوراکی ها تمایل پیدا می کند. هرچند پرخوری غذاهای ناسالم، تنها نتیجه آشکار استرس نیست اما یک عامل اساسی است. پس می توانید با انتخاب هوشمندانه غذاهایتان به نفع خودتان عمل کنید. غذاهای خاصی هستند که گفته می شود با اثرات استرس مانند التهاب، مشکلات روحی و روانی و میزان انرژی مبارزه می کنند. بنابراین تغذیه، کلید زندگی بدون استرس است.
