لهیدگی (Conession): این مورد از ساده ترین انواع صدمات وارده محسوب می شود. در شرایطی که کودک نوپا در حین راه رفتن به چیزی برخورد کند یا روی آن افتاده باشد این نوع صدمه به چشم می‌خورد غالباً فقط کودک از زخم دهان شکایت می کند یا در گاز گرفتن لقمه، کودک دردی در ناحیه دندان های جلو حس می کند. در این شرایط معمولاً درمانی لازم نیست اطمینان دادن به والدین و رفع نگرانی از آنها همراه با دادن دستورات تغذیه ای و استفاده از مواد غذایی نرم برای چند روز توصیه می شود.
لقی جزئی (Subluxation): لقی جزئی وقتی است که اصولاً دندان لق بوده اما از محل خود خارج نشده است این دندان ها در لمس کردن و خصوصاً موقع جویدن، حساس هستند این موارد نیز نیاز به درمان خاصی ندارد و مانند لهیدگی بعد از حدود یک هفته در جای خود محکم شده و علائم و ناراحتی ها هم کاملاً بر طرف می شود.
جابجایی (Displacement): این حالت وقتی است که دندان از نظر موقعیت قرار گرفتن به سمت گونه یا سقف دهان تغییر موقعیت داده باشد. در جابجایی های به سمت کام، کودک ممکن است قادر به بستن دهان به طور طبیعی نباشد. در صورت جا بجا شدن به طرف گونه، بایستی دندان مبتلا کشیده شود زیرا باعث آسیب به جوانه ی دندان دائمی زیرین خواهد شد.
فرو رفتگی (Intrusion): یکی از شایع ترین حالت ضربه به دندان های شیری فک بالا، فرو رفتن آنها به داخل استخوان فک می باشد. به طوریکه گاهی حتی دیگر در دهان قابل دیدن نیستند خصوصاً اگر تورم لثه ای یا لخته خونی سطح ناحیه دندان فرو رفته را پوشانده باشد در صورتی که قابل مشاهده نباشد، تهیه یک رادیوگرافی برای اثبات حضور دندان ضروری می باشد. معمولاً کودک هیچ گونه شکایتی را متعاقب این نوع صدمه ی دندانی ابراز نداشته و درمان تابع قانون انتظار و کنترل خواهد بود. اغلب دندان های فرو رفته طی حدود سه ماه مجدداً به موقعیتی قابل قبول رویش می یابند.
بیرون افتادن کامل دندان (Avulsion): در صورت خارج شدن کامل یک دندان شیری متعاقب ضربه به دلیل احتمال آسیب به جوانه دندان دائمی، دوباره کاشتن دندان داخل حفره مربوطه توصیه نمی گردد.
شکستگی تاج: این نوع شکستگی در دندان های شیری بسیار نادر می باشد مگر در مواردی که تاج دندان دچار پوسیدگی شدید باشد که در چنین حالتی مراجعه به دندانپزشک برای ترمیم دندان لازم است.
شکستگی ریشه: در چنین حالتی مراجعه به دندانپزشک و کشیدن دندان توصیه می شود.
