در سیستم عامل های با کرنل monolithic مانند لینوکس و BSD، تمام سرویس ها و فرایند های موجود مربوط به کرنل (مانند ماژول های کرنل یا اکثر devices driver ها) درون یک فضای آدرس (address space) با نام فضای کرنل (Kernel Space) اجرا می شوند و برنامه های کاربر درون یک فضای آدرس (address space) دیگر با نام فضای کاربر (user space) اجرا می شوند.
در سیستم های عامل با کرنل micro مانند Windows NT یا Mach یا GNU Hurd، کرنل، فرایند های مختلف را بعنوان سرور های جداگانه که درون فضای آدرس (address space) مجزا قرار دارند اجرا می کند. پروسس های سرور با استفاده از پیغام (message) با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند، بهمین دلیل نام دیگر این معماری کرنل، Server-Client است.
مزیت معماری Microkernel به پایداری و امنیت بیشتر آن به نسبت معماری Monolithic است، بدلیل اینکه اگر یک فرایند کرنل مانند device driver از کار بیافتد بقیه سرورهای سیستم عامل سالم می ماند. از طرف دیگر معماری Monolithic کارایی بهتری دارد (حدود 5 درصد) و سریعتر اجرا می شود.
