دیابت نوع سوم عبارت دیگری است که برای بیماری آلزایمر به کار می‌رود. بعضی از دانشمندان عقیده دارند بیماری آلزایمر ناشی از مقاومت به انسولین در مغز است. مطالعات نشان می‌دهد آنهایی که دیابت نوع دوم دارند معمولا پروتئین غیرنرمالی به نام بتا آمیلویید در لوزالمعده خود دارند که مشابه پروتئین‌های بتا آمیلوییدی است که به وفور در مغز افراد دچار آلزایمر پیدا می‌شود.
بتا آمیلویید چیست؟ بتا آمیلوییدها پروتئین‌های ناقص و مختل کننده‌ای هستند که در فعالیت مغز مداخله می‌کنند. پژوهش‌ها نشان داده افرادی که دیابت نوع دوم و مقاومت به انسولین دارند بیشتر در معرض ابتلا به آلزایمر هستند، یعنی 50 تا 65 درصد بیشتر از افراد سالمی که حساسیت نرمال به انسولین دارند. ضمنا افرادی که چاق‌اند یا اضافه وزن دارند هم معمولا مقاومت به انسولین دارند و آنها نیز بیشتر مستعد ابتلا به آلزایمرند.
اگر مقاومت به انسولین عاملی برای بیماری آلزایمر باشد می‌توانید احتمال ابتلا به آن را با بهبود حساسیت به انسولین یا بهتر کردن واکنش سلول‌ها به انسولین پایین بیاورید. ریسک آلزایمر در افراد چاق بیشتر است اما فقط در میانسالی. سالهای بعد در زندگی یعنی در سنین پیری، کمبود وزن داشتن می‌تواند ریسک زوال عقل را افزایش بدهد و آنهایی که چاق هستند یا اضافه وزن دارند نسبت به افرادی که وزن نرمال دارند، کمتر در معرض این بیماری‌اند.
حتما انتظار داشتید مقاومت به انسولین در چاق‌ها بیشتر روی بدهد اما ظاهرا افراد چاق کمتر ممکن است در سالهای بعدی زندگی دچار آلزایمر شوند. اما اگر آلزایمر طی میانسالی روی بدهد، بیشتر افراد چاق را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما یادتان باشد تغییرات مغزی ناشی از آلزایمر، دهه‌ها پیش از اینکه این بیماری تشخیص داده شود شروع می‌شود و علت آن هم عوامل گوناگونی می‌تواند باشد.
