وصل کردن و چسباندن قطعه های شکسته یک استخوان، وظیفه "یاخته های بافت پیوندی" است که در همان استخوان شکسته، به مقدار زیادی وجود دارند. "بافت استخوانی" قدرت خیره کننده ای در ترمیم خود دارد.
وقتی شکستگی در استخوان روی دهد، استخوان و بافت های نرمی که در اطراف محل شکستگی قرار گرفته اند، مجروح یا پاره و متلاشی می شوند و حتی برخی از این بافت های آسیب دیده به کلی نابود می گردند. در ناحیه ای که شکستگی اتفاق افتاده است (یعنی در سر استخوان و بافت های نرم مجاورش) همه با لخته هایی از خون و لنف بسته بندی می شوند. هنوز چند ساعتی از شکستگی سپری نشده است که ناگهان یاخته های تازه "بافت پیوندی" در میان لخته های خون شروع به خودنمایی می کنند. این نخستین قدمی است که بافت پیوندی برای ترمیم شکستگی استخوان برمی دارد.
تعداد یاخته های تازه و جوان با سرعت بسیاری رو به افزایش می گذارد و همه آنها نیز سرشار از عنصر کلسیم هستند. در مدت 72 تا 96 ساعت پس از شکستگی، توده این قبیل یاخته های جوان، چنان بافتی را بوجود می آورند که مانند یک چسب نیرومند، سر استخوان های شکسته را به یکدیگر وصل می کند. در این بافت تازه، باز هم مقدار بیشتری از عنصر کلسیم ذخیره می گردد تا به کمک آن، استخوان محکم و نیرومندی به وجود آید.
وقتی می گویند عضوی شکسته و آن را "گچ گرفته اند"، برای آن است که اندام آسیب دیده تا مدتی درون قالب گچ بدون حرکت باقی بماند تا مبادا استخوان های شکسته جابجا شوند. در این صورت و چنانچه اسخوان های شکسته جا به جا نشوند، استخوان ها درست در همان جای اصلی خویش به یکدیگر جوش خواهند خورد.
