مصرف برخی ویتامین‌ها از جمله ویتامینA، C و املاحی مانند زینک (روی) می‌تواند به بهتر شدن و التیام سریع‌تر زخم‌ها و بهبود بیماری کمک کند. در صورتی که به دلیل زخم‌بستر پوست سطحی از بین رفته باشد، امکان ایجاد عفونت وجود دارد و تجمع باکتری‌ها می‌تواند وضعیت را بدتر کند. در این شرایط باید از مواد ضدعفونی‌کننده ساده استفاده کرد تا این مواد خودشان به پوست آسیب نرسانند. استفاده از زینک‌اکسید هم مفید است. اگر زخم عمقی‌تر باشد باید با مواد ضدعفونی‌کننده زخم را شست تا از سوار شدن عفونت پیشگیری شود و در صورت لزوم باید آنتی‌بیوتیک خوراکی مصرف کرد. استفاده از کرم سیلور سولفادیازین که به کلاژن‌سازی کمک می‌کند و ضدمیکروبی است نیز مفید است.
بله، یکی از روش‌هایی که اخیرا مورد مطالعه قرار گرفته، استفاده از عسل است. علاوه بر مصرف پانسمان‌های سیلیکونی و کانفرم به شرطی که عفونت سوار نشده باشد، می‌توان از عسل روی زخم استفاده کرد و ثابت شده اثر آن با سیلور سولفادیازین مشابه است. از حرارت، لیزرهای کم‌توان و امواج اولترا ویولت و بنزوییل پراکسید 20 درصد هم می‌توان کمک گرفت. لیزرهای فرکوئنسی اولتراسوند که به صورت الکتریکال خونرسانی را تحریک می‌کند و لیزرهای ولتاژ مونوفازیک یا جریان‌های های ولتاژ پالس مونوفازیک نیز می‌تواند مفید باشد. از پانسمان‌های حاصل از کشت فیبروبلاست و انواع پانسمان‌های گرفته‌شده از پوست میگو و سلول‌های پرده آمنیوتیک نیز می‌توان برای ترمیم زخم‌های بستر استفاده کرد.
زخم‌بستر یا زخم فشاری به دلیل ساکن بودن و بروز اختلال در خونرسانی ایجاد می‌شود. این زخم انواع مختلفی دارد و به انواع سطحی تا عمقی تقسیم می‌شود. زخم‌بستر معمولا در بیمارانی ایجاد می‌شود که برای طولانی‌مدت مجبور به استراحت روی تخت بیمارستان هستند و حرکت ندارند در نتیجه به دنبال بروز فشار روی یک ناحیه و اختلال در خونرسانی دچار زخم‌های سطحی و گاهی عمقی پوست می‌شوند. بسیار مهم است که از بروز زخم‌بستر پیشگیری و در صورت بروز فورا آن را درمان کنید زیرا عفونت حاصل از زخم می‌تواند سبب بروز عفونت‌های خونی در بیماران و حتی مرگ آنها شود.
