لکنت زبان وقتی پیش می آید که در اندام های بیانی، اختلالات خاصی ایجاد می شود. این حالت اغلب با تکرار سریع، همراه با ترتیب خاص، از صدای معینی که در آن وقفه ایجاد شود همراه است.
لکنت زبان درجات مختلف دارد: در بعضی موارد تنها حروف و اصوات معینی را نمیتوان به آسانی تلفظ کرد. در موارد شدید، ماهیچه های زبان، حلق، صورت و حتی ماهیچه های تنفسی، دچار گرفتگی می شوند. این نقص به ندرت در سن 4 تا 5 سالگی ظاهر می شود.
واضح است که چنانچه نتوانیم این ابزار را با هماهنگی و تناسب عالی بنوازیم، آن هنگام صحبت کردن دچار نقص شده و مبتلا به لکنت زبان می شویم.
لکنت زبان زمانی روی می دهد که یک یا چند اندام ویژه تولید صدا دچار تشنج غیر ارادی عضله شوند. بدین ترتیب که کلمات به طور ناگهانی گیر کرده و بین آنها فاصله می افتد و اغلب صدایی که بر روی آن مکث شده، به طور سریع و مکررا بازگفته می شود. لکنت زبان دارای درجات مختلفی است و دامنه آن از عدم توانایی در گفتن برخی از کلمات و یا اجزای کلمات تا وضعیتی است که در آن، عضلات زبان، گلو و صورت گرفتار تشنج و گرفتگی می شوند.
لکنت زبان به ندرت تا قبل از 4 یا 5 سالگی خود را نشان می دهد. کودکی ممکن است گرفتار این حالت شود که در یکی از اندام های تولید صدایش نقص پدید آمده باشد. در بیشتر موارد، ناراحتی های روحی و روانی باعث لکنت زبان می شود.
معمولا افراد الکن در ادای حروف بی صدا، مانند "ب"، "پ"، "د"،"ت"، "ک"، "ج" و به خصوص حرف "گاف" دچار مشکل می شوند. حروف بی صدا با حبس کردن هوا، فشار لب ها به هم و جلوگیری از قطع شدن هوا یا باز شدن لب ها ایجاد می شوند. سعی کنید حرف "ب" را تلفظ کنید. می بینید که حالت ضربه و تراکم دارد. لکنت زبان شخص با آموزش صحیح قابل درمان است. البته چنان چه ناراحتی های روحی سبب لکنت زبان باشد، نیازمند درمان های ویژه ای است.
