اگه به سایت پروژه ی گنو مراجعه کنیم، در بخش لایسنس ها متوجه میشیم که، تو لایسنس GPL، همه ی کد باید "به صورت کامل" در دسترس عموم باشه. اما تو لایسنس LGPL ما می تونیم مثلا نگیم که، از کدوم کتابخونه های زبان برنامه نویسی استفاده کردیم.
حالا، بر می گردیم سراغ کیوت.
خودشون می گن که، ما دو تا نسخه داریم. یکی متن باز و یکی تجاری.
اگه بخوایم پروزه مون رو کاملا، انحصاری و close source کنیم، ناچاریم از نسخه ی تجاری کیوت استفاده کنیم که، البته امکانات و لوازم توسعه ی بیشتری رو هم در عوضش خواهیم داشت.
اما اگه نخوایم از نسخه ی تجاری استفاده کنیم، کمی محدودیت داریم. بسته به این که بخوایم از کتابخونه های کیوت، به صورت استاتیک استفاده کنیم یا داینامیک، موضوع فرق می کنه. اگه در برنامه مون به صورت استاتیک به کتابخونه های کیوت لینک بدیم، باید یکی از لایسنس های GPL یا LGPL رو انتخاب کنیم.
اما اگه بتونیم اون بخشی از کتابخونه ی مورد نظرمون در کیوت رو، به صورت جدا گانه تهیه کنیم، می تونیم برنامه مون رو، کاملا انحصاری و close source ارائه بدیم؛ یعنی بیام به اون کتابخونه ها لینک داینامیک بدیم که خب، این راه چندان ساده نیست و البته در عمل هم، چندان راضی کننده نیست.
به نظرم وقتی قراره از کیوت استفاده کنیم، دیگه باید ازش استفاده کنیم نه این که، خودمونو به این دردسرا بندازیم!
چرا که هدف کیوت هم، کاهش حجم کدنویسی هاس.
