یکی از اهدافی که می توان در فولدر بندی subversion دنبال کرد، مدیریت access control می باشد.
بدین صورت که اگر فرض کنیم تیم توسعه داریم که بر روی سورس اصلی کار می کند و یک تیم maintain که بر روی نسخه های release شده کار می کنند، به طبع در صورتی که این مدل را پیش بگیریم استفاده از حالت اول بسیار کار مدیریت access control را تسهیل می کند. زیرا می توانیم دسترسی گروه توسعه را به trunk و دسترسی تیم maintain را به branches بدهیم. در این حالت حتی با افزوده شدن پروژه های جدید احراز دسترسی ها، به واسطه زیر مجموعه trunk یا branches بودن نیز تفویض می گردد.
اما در صورتی که حیطه کاری هر برنامه نویس را بخواهیم بر روی یک یا چند پروژه خاص ( هم پروژه اصلی هم نسخه هایش) تعریف کنیم به طبع استفاده از حالت دوم بهتر است.
در کل من از حالت دوم بیشتر خوشم می آید! احساس می کنم ساخت یافته تر و با چشم آشنا تر است.
