پلاک دندان لایه ای است که روی سطح دندان ها طی فرآیندی تشکیل می شود و عامل اصلی پوسیدگی های دندانی و همچنین بیماری های لثه است. باکتری ها کم کم به این لایه می چسبند. با گذشت زمان باکتری های بیشتری می چسبند. وقتی ما مواد قندی را به عنوان غذا مصرف می کنیم، باکتری ها طی فرآیند تخمیر، مواد قندی را تخمیر و اسید تولید می کنند. اسید، مواد معدنی موجود در دندان را آهسته آهسته از سطح دندان بر می دارد.
در حالت طبیعی بین برداشت مواد معدنی از سطح دندان و گذاشتن آن تعادل وجود دارد. ولی هر وقت اسید تولید شود، PH محیط دندان پایین می آید و اسیدی می شود و تعادل به سمت برداشتن مواد معدنی از سطح دندان می رود. وقتی مواد معدنی برداشته شود، فرآیند پوسیدگی شروع می شود. بنابراین هم مقدار مصرف قندهای پوسیدگی زا و هم تکرر مصرف آنها مهم است. چون با مصرف آنها حالت تولید اسید و افت PH اتفاق می افتد. تشکیل پلاک دندانی فرآیندی اجتناب ناپذیر است و ما باید آن را با مسواک زدن صحیح برداریم و پاک کنیم.
در مورد تفاوت پلاک و جرم، جرم در حقیقت همان مواد معدنی سخت است که روی دندان تشکیل می شود و مانند ساختمان دندان است، اما چون سطح زبری دارد، پس باعث تجمع میکروب ها می شود. جرم اگر ضخیم شود مشکل ایجاد می کند.
