ازشاعران بلند آوازه و پرکار شعر فارسی کمال الدین ابوالعطا محمود بن علی بن محمود کرمانی متخلص به خواجو، از بزرگترین شاعران کرمان است. او در سال 689(هـ .ق) در کرمان تولد یافت.روزگار کودکی خود را در کرمان گذراند و سپس به شیراز، کازرون، اصفهان، حجاز، تبریز، سمنان، خراسان، بغداد، مصر و شام سفر کرد و به مدح سلاطین و امیران همت گماشت و در ده ساله آخر عمر در کرمان و شیراز زیست و بیشتر به نظم مثنویات و رسائل شعری خود مشغول بود. سبک خواجو در قصاید بیشتر به شیوه خاقانی است و البته سبک خراسانی و عراقی نیز در سروده های او زیاد به چشم می خورد. وی در غزل شیوه ای خاص دارد و برخی اصطلاحات و ترکیبات در غزلیات او دیده می شود که دیگران آنها را نیاورده اند.سبک غزل های او بیشتر به شیوه سعدی نزدیک است گاهی اوقات از شیوه حکیم سنایی و کمال اسماعیل نیز پیروی کرده است.خواجو علاوه بر دیوان پنج مثنوی،همای و همایون، گل و نوروز، روضة الانوار، کمال نامه و گوهرنامه را به تقلید از نظامی سروده است. گروهی حافظ را پیرو سبک خواجو دانسته اند و به این غزل استشهاد نموده اند: استاد غزل سعدی است پیش همه کس ام دارد سخـن حافـظ طـرز سخـن خـواجـو
