دارایی هرکس به مقدار علم شهودی آن کس است و علم شهودی هرکسی به مقدار خود آن فرد است.به تعبیری علم همیشه به مقدار عالم ،خودش را ظهور میدهد نه به مقدار معلوم، مگر اینکه عالم آنچنان سعه ی وجود بیابد که عین معلوم شود.علم در صورتی به مقدار معلوم میشود که عالم به تمام حقیقت معلوم پی ببرد و چون تمام حقیقت موجودات عالم خداست پس تا زمانی که محدود هستیم یعنی در بند حدود هستیم هرچقدر هم که علم به اشیاء پیدا کنیم فقط به اندازه ی سعه ی وجودی خودمان به آنها عالم شده ایم .
زمانی علم به آن حقیقت نامتناهی تعلق میگیرد که عالم خودش نامتناهی شود در غیر اینصورت علم هر فرد به اندازه ی سعه ی وجودی همان فرد است نه به مقدار معلوم.
این سوالی که شما کردید خیلی سنگین هست، فهم این قضیه یکی از مباحث سخت در اصول عرفان هست. اگر تو این زمینه تحقیق میکنید و راهنما نداشته باشید مواظب باشید که خیلی خطرناک میشه برای شما.
موفق باشید.