VLSM در استاندارد RFC 1812 تعریف شده و اجازه استفاده از Subnet Maskهای با اندازه مختلف در خلال یک آدرس با کلاس استاندارد را به ما می دهد.به بیان ساده : استفاده بهینه از فضای آدرسی که در اختیارمان قرار داده شده است.VLSM همان Subneting می باشد اما با انعطاف پذیری بسیار بهتر. VLSM این امکان را به ما می دهد که بتوانیم یک آدرس IP را به چند قسمت یا Subnet غیر مساوی (نا مساوی) تقسیم کنیم.
VLSM ما را قادر به بکارگیری MASKهای با اندازه مختلف برای یک کلاس استاندارد آدرس IP می نماید. پروتکل هایی که در زمره پروتکل های Classful قرار میگیرند یعنی پروتکل های RIP 1 و IGRP، از ایده VLSM پشتیبانی نمی کنند. برای همین هم برای استفاده از مزیت هایی که VLSM ارائه می دهد نیاز به بکارگیری پروتکل های Classless مانند BGP، EIGRP، IS-IS، OSPF، RIP 2 داریم.
با استفاده از VLSM می توان از فضای آدرسی که در اختیار ما قرار داده می شود به بهترین شکل استفاده کرد.در واقع به کمک VLSM می توانیم یک آدرس IP را به صورت نامساوی به قسمت ها یا Subnet های مختلفی تقسیم نماییم. این مسئله باعث می شود تا در استفاده آدرسها صرفه جویی شود.
