نقش ترکیب بندی بدن در دوچرخه سواری
تحقیقات نشان داده است که اندازه بدن و وزن نیز دو عامل مؤثر در مصرف انرژی در دوچرخه سواری هستند. وقتی بر روی زمین مسطح، با سرعتی که در تمرینات یا مسابقات معمول است، دوچرخه سواری می کنید، مقاومت باد به مراتب مهمترین عاملی است که از سرعت شما می کاهد و مصرف انرژی تان را بالا می‌برد. دوچرخه‌سواران درشت اندام سطح بدن شان بزرگ تر و مقاومت باد در برابر آن ها بیشتر از دوچرخه سواران ریز نقش تر است، به همین دلیل این افراد به صرف انرژی بیشتر برای غلبه بر این مقاومت بالا تر باد نیاز دارند. برای تأمین منابع انرژی، باید اکسیژن در اختیار ماهیچه هایی که در حال حرکت هستند، قرار گیرد. با وجود آن که در مقایسه با دوچرخه سواران ریز نقش مقاومت باد مانع بزرگ تری بر سر راه دوچرخه سواران درشت قامت است، اما این افراد در عوض به دلیل بزرگی جثه ذخایر انرژی مطلق بیشتری دارند. با این حساب کدام عامل برنده است؟ روشن شده است که هنگام راندن بر روی زمین مسطح، زیانی که از اندک مقاومت بیشتر باد نصیب دوچرخه‌سوار درشت اندام می‌شود، آن قدر نیست که بر مزیت بهره‌مند بودن از ذخایر بیشتر انرژی برتری داشته باشد. به همین دلیل است که بهترین دوچرخه سواران تایم تریل به نسبت درشت هیکل تر هستند.
اگر دوچرخه سواری ریزنقش هستید، احتمالن می‌خواهید بدانید مزیت آن کی و کجاست. شاید بر اساس تجربه خود تان جواب این پرسش را بدانید. وقتی کار به راندن در سربالایی می‌رسد، سرعت کاهش می یابد و دیگر تنها غلبه بر مقاومت باد نیست که مستلزم صرف انرژی است، بلکه جاذبه نقش عمده ای در ممانعت از حرکت شما دارد. هر چه وزن شما و دوچرخه تان بیشتر باشد (که به معنای وزن و بار بیشتری است که شما باید در سربالایی هل بدهید) متحمل صرف انرژی بیشتری می‌شوید. در این جا نیز همانند راندن روی زمین مسطح، ذخیره انرژی شما ناشی از توانایی تان در رساندن اکسیژن به ماهیچه های در حال حرکت است. به نظر می‌رسد که در این جا هم با همان وضعیت راندن روی جاده های مسطح روبرو می‌شویم: با این که [راندن در سربالایی] مستلزم مصرف بیشتر انرژی مطلق است، اما در دوچرخه سوار درشت هیکل ذخیره انرژی مطلق بیشتری وجود دارد. با این حال در این مورد صرف انرژی ای که بزرگی جثه متضمن آن است، بر برتری ای که در بیشتر بودن ذخیره انرژی هست غلبه دارد. بنا بر این دوچرخه سواران ریز نقش اغلب قادر اند سریع تر از سایر رقبا به بالای یک تپه برسند.
دیوید سوئین از دانشگاه اُلد دامینین در تحقیقی نشان داده است که دوچرخه سواران دارای جثه کوچک با توجه به حجم بدن شان در مقایسه با دوچرخه سواران درشت هیکل توان بیشتری در تولید انرژی از طریق هوازی دارند، چرا که سطح ریه و رگ های شان نسبت به حجم بدن شان بیشتر است. در نتیجه دوچرخه سواران دارای جثه کوچک ظرفیت نسبی بیشتری برای رساندن اکسیژن به ماهیچه های در حال حرکت شان دارند (ظرفیت هوازی نسبی بالا تر). این ظرفیت نسبی بیشتر در بالا رفتن از بلندی ها، یعنی هنگامی که مصرف انرژی بالا تر می رود، به نفع دوچرخه سوار ریز نقش عمل می کند.
با این که دوچرخه سواران ریز نقش مستعد آن هستند که بهتر از سایرین به بلندی ها صعود کنند، در سال های اخیر ما میگل ایندورین را (که دوچرخه‌سوار ریزنقشی نیست) دیده ایم که در توانایی صعود در مسیر های کوهستانی بزرگ با بهترین دوچرخه سواران کوچک جثه برابری کرده است؛ این توانایی از ظرفیت هوازی بالای میگل ایندورین نشأت می‌گیرد. توانایی شما در بالا رفتن به توانایی تان در اکسیژن رسانی بستگی دارد. یک دوچرخه‌سوار ریز نقش که حد اکثر ظرفیت هوازی او (نسبت به جثه اش) در مقایسه با شما بالا تر باشد، به احتمال زیاد شما را در صعود شکست خواهد داد.
منبع
