در ابتدا وجود استانداردهای متفاوت برای حساب بانکی، برای برخی کاربران دنیا گیج کننده بود؛ برای غلبه بر این مشکل، در سال ۱۹۹۷ سازمان استاندارد بین المللی ISO، قالب مشخصی شامل مجموعه ای از حروف و اعداد تعیین کرد و آن را IBAN نام نهاد.
این شماره در ابتدا با هدف افزایش سهولت در پرداخت، در اتحادیه اروپا استفاده شد و به تدریح توسط بسیاری از کشورهای اروپایی و بسیاری از کشورهای در حال توسعه، علی‌الخصوص در خاورمیانه و کارائیب به‌کار گرفته شد. در سپتامبر سال ۲۰۱۴، ۶۶ کشور از این شماره بهره می‌بردند.
هدف اصلی تولید آیبن، کاهش خطاهای انتقال پول در بخش بین‌المللی یا حتی داخلی است. آیبن کشور ایران، همان شماره شبا است. اما قالب یا تعداد کارکترهای آیبن هر کشوری می‌تواند متفاوت از سایر کشورها باشد.
طبق قرارداد، کاراکترهای مجاز IBAN ارقام ۰ تا ۹ و ۲۶ حروف الفبای بزرگ لاتین از A تا Z هستند و همچنین حداکثر ارقام آیبن ۳۴تا است و لازم است دو کاراکتر اول آن، دو حرف بزرگ انگلیسی باشند که نمایانگر کشور حساب باشد و بقیه کاراکترها عدد باشند.
