• داروهای غضروف‌ساز: بسیاری از سالمندان به درمانهای دارویی روی می‌آورند. امروزه داروهایی که به غضروف‌ساز معروف هستند در بازار وجود دارد که مصرف آنها بسیار هم رایج است، اما تحقیقات نشان داده که بیشتر این داروها تاثیری روی غضروف ندارند و توصیه نمی‌شوند.
• مسکن‌ها: داروی دیگری که سالمندان به‌طور شایع از آن استفاده می‌کنند مسکن‌ها هستند، اما مسکنی که سالمند استفاده می‌کند باید حداقل عوارض جانبی را داشته باشد. مناسب‌ترین مسکن برای کاهش درد استامینوفن است که حداقل عوارض جانبی را دارد و اگر با دوز کافی استفاده شود در بیشتر بیماران موثر است. اگر موثر نبود، می‌توان از مسکن‌های دیگری، البته با احتیاط کامل استفاده کرد چون بسیاری از سالمندان بیماری‌های زمینه‌ای دارند و مصرف مسکن‌های دیگر ممکن است باعث ایجاد مشکلات داخلی در آنها شود.
• داروهای موضعی: استفاده از داروهای موضعی به‌طور روتین توصیه نمی‌شود، چون درد آرتروز زانو عمقی است و داروهای موضعی فقط چند میلیمتر داخل پوست نفوذ می‌کنند. با این حال چنانچه درد بیمار با داروهای موضعی کاهش می‌یابد، تجویز آنها بلامانع است.
• استفاده از ژل‌های تزریقی داخل زانو: گاهی برای کاهش درد آرتروز از ژل تزریقی استفاده می‌شود. بیشتر ژل‌ها حاوی ترکیبی به نام اسید هیالورونیک هستند که مانند گریس عمل می‌کند. تزریق ژل در درازمدت موثر نیست ولی بیماران ممکن است چند هفته یا نهایت تا چند ماه احساس راحتی کنند. تزریق ژل برای بیمارانی توصیه می‌شود که درد شدید مقاوم به درمانهای معمول (تغییر در شیوه زندگی، مسکن و...) داشته باشند و در عین حال به دلیل وجود بیماری مزمن قلبی-عروقی و... یا سن پایین نتوانند تعویض مفصل شوند. تزریق ژل ممکن است عوارضی بر جای گذارد. عوارض ممکن است التهاب شدید زانو، عفونت حاد، حساسیت و... باشد. همچنین بیمارانی که این ترکیبات را دریافت می‌کنند اگر در آینده بخواهند عمل جراحی روی زانوی خود انجام دهند احتمال بروز عفونت در آنها بیشتر از معمول است، بنابراین برای بیمارانی که احتمال میرود در آینده نزدیک تعویض مفصل شوند نباید تزریق ژل انجام گیرد. آکادمی ارتوپدی آمریکا، تزریق این فرآورده‌ها را به‌طور کلی توصیه نمی‌کند.
• تزریق کورتون: تزریق کورتون داخل زانو بیشتر از تزریق ژل رایج است ولی این مورد هم باید در موارد خاصی مثل وقتی که التهاب ناشی از آرتروز وجود دارد و بیمار به درمانهای دیگر جواب نمی‌دهد انجام شود. تزریق به فاصله حداقل هر 3 تا 4 ماه انجام می‌گیرد. این کار هم در درازمدت خطر ایجاد عفونت زانو را بالا می‌برد.
• تعویض مفصل: تعویض مفصل یک عمل جراحی غیراورژانس است و با تعویق آن حیات بیمار به خطر نمی‌افتد ولی یکی از موفق‌ترین اعمال جراحی است که بهبود زیادی در کیفیت زندگی انسان ایجاد می‌کند. در تعویض مفصل لگن محدودیت سنی وجود ندارد در حالی که در تعویض مفصل زانو بیمار بهتر است حداقل 50 سال داشته باشد؛ گرچه در موارد استثنایی، قبل از 50 سالگی هم تعویض مفصل انجام می‌شود. مجددا تاکید می‌شود که تعویض مفصل زانو در بیمارانی انجام می‌شود که همه درمانهای گفته شده مثل کاهش وزن، استفاده از داروی مسکن، تغییر شیوه زندگی و تقویت عضلات را انجام داده باشند ولی نتیجه نگرفته باشند. مورد بعدی بیمارانی هستند که به‌دلیل آرتروز دچار انحراف پیشرونده زانو هستند. این بیماران اگر درد زیادی هم نداشته باشند باید زودتر عمل شوند چون این وضعیت ممکن است به‌تدریج باعث آسیب به بافت نرم اطراف مفصل شود و جراحی بعدی را مشکل‌تر کند.
