vagrant ماشین های مجازی رو به صورت خودکار ایجاد و مدیریت می کند . این مدیریت می تواند روی ماشین های مجازی محلی اتفاق بیفتد یا روی پلت فرم های ابری . ++
وگرنت یک ابزار برای تسهیل در ایجاد محیط توسعه برنامه نویسی است. فرض کنید برای شروع توسعه یک سایت جدید با وردپرس، یک سیستم جدید در اختیار دارید. باید چه نرم افزارهایی نصب و چه فایل‌هایی دانلود کنید؟ وگرنت این کارها را ساده می‌کند. ++
در مورد داکر همیشه میگن که برخلاف سیستم‌هایی مثل واگرانت که با ماشین مجازی یک سیتم عامل دیگه رو راه اندازی و مدیریت میکنه، از کانتینر استفاده میکنه در لینوکس که از همون کرنل نصب شده روی سیستم استفاده میکنه. ++
اما تفاوت ماشین‌های مجازی با مخازن در چیست؟ ماشین مجازی نیازمند یک لایه امولاتور و یا هایپروایزر است که با نصب سیستم‌عامل برای هر ماشین کامل می‌شود؛ در حالی که یک مخزن از ویژگی‌های هسته لینوکس استفاده می‌کند تا یک محیط مجازی ایزوله را که شامل حافظه، دیسک، شبکه و غیره می‌شود را بر روی همان سیستم عامل فراهم کند.
Docker (داکر) یک ابزار متن باز است که برای تسهیل توسعه مخازن لینوکس توسعه یافته‌است، به سرعت در حال مبدل شدن به یک استاندارد غیررسمی فناوری‌های مخزن می‌باشد و توسط توزیع‌های بزرگ لینوکس مانند Ubuntu و RedHat پذیرفته شده‌است.
داکر به عنوان یک فناوری کلیدی جهت استقرار برنامه‌ها در محیط‌های ابری مطرح شده است. در مقایسه با مجازی سازی سخت‌افزاری معمول، سندباکس مخزن مبتنی بر داکر، مزایایی برای محیط استقرار برنامه نظیر جداسازی سبک، قابلیت حمل، سهولت نگهداری و غیره را به همراه دارد.
داکر نه تنها در محیط ابر، بلکه برای کابران عادی هم می‌تواند کاملاً مفید باشد، مخصوصاً وقتی که بخواهیم نرم‌افزار خاصی را تحت یک محیط مشخص لینوکس آزمایش کنیم. میتوان به سادگی یک مخزن داکر را برای محیط هدف راه اندازی کرد؛ نرم‌افزار را در محیط نصب و آزمایش کرد و پس از پایان کار مخزن را دور انداخت. ++
