در اصل، دستور su برای اینه که یک کاربر حین این که لاگین کرده به یک کاربر دیگر سویچ کنه . اگر ترمینال رو باز کنید و man su رو بگیرید در تعریف su آورده که id کاربر رو عوض می کنه تا به super user تبدیل بشه .
در بعضی توازیع گنو/لینوکس مثل اوبونتو، دسترسی کاربر و لاگین به عنوان روت محدوده و شما با دستور sudo می توانید بدون این که به روت سویچ کنید دسترسی روت داشته باشید. همچنین اساتید در man sudo آورده اند که «برای اجرای دستور، به عنوان کاربری دیگر» است ، مثل همین
sudo apt update
که روزانه انجام میدیم .
از تفاوت هایی که دارن می تونم به موارد زیر اشاره کنم :
۱. Password : که مهم ترین چیزه و sudo از شما پسورد کاربری شما رو می خواهد در صورتی که su پسورد روت رو می خواهد .
۲. Default behavior : در خصوص رفتارشون می تونم به این مورد بسنده کنم که sudo به شما اجازه اجرای یک خط دستور رو میده (با دسترسی های کاربر مربوطه) در صورتی که su کلا یه شل دیگه باز (launche) می کنه و شما اجازه میده با دسترسی روت هر دستوری که مد نظرتونه وارد کنید و تا exit هم نکنید خارج نمیشه !
۳. Logging : گرچه دستوراتی که با sudo انجام میشه به صورت پیشفرض با عنوان روت زده میشه، هاست نیم کاربر هم همراه با دستور قرار می گیره (یعنی از روی لاگی که بر جا می گذاره میشه فهمید چه کسی sudo و فلان دستور رو زده ) اما با su امکان اینکه دقیقا چک کنیم و ببینیم کاربر پس از دسترسی به روت چه دستوراتی رو زده، وجود نداره .
۴. Flexibility : دستوراتی که با sudo زده می شن بسیار انعتاف پذیرند و و مدیر سیستم می تونه تعیین کنه که sudo-er ها چه دستوراتی را در اختیار داشته باشند ولی با دستور su شما به معنای واقع روتی و می تونی هر کاری دلت بخواهد انجام بدی، هر کاری !
نکته جالبی که داره و من برای روت شدن از این دستور استفاده می کنم
sudo su -
هستش.
این دستور دیکته ای بر ~/.bashrc اعمال می کنه و مجبورش می کنه که رفتاری رو به عنوان روت داشته باشه، مثل این که وقتی سیستم بالا آمده خود روت لاگ این کرده ! و من اینو دوست دارم :)
بن‌مایه : howtoforge
